من دلم برای آن شب قشنگ ...
من دلم برای جاده ای که عاشقانه بود ...
آن سیاهی و ... سکوت ...
چشمک ستاره های دور ...
من دلم برای او گرفته است ...
به نام حق
هر آنچه در حیرانی و سرگردانی به سراغم می آید ...
هر آنچه می خواهد پرده های خیال را بر روی روشن ترین پنجره های امیدم آویزان کند ...
و هر آنچه که پیمانی سرخالی غرورم را یکجا خالی می کند...
و هر آنچه که سیمای نورانی اندیشه ام را تاریک می کند...
و هر آنچه که آسمان صاف و بی آلایش وجودم را ابری و گرفته می کند...
به دنیال چه هستم...؟؟؟
آن چیست که این چنین حلقه ی اسارت و ترس بر افکارم زده است؟
و این چیست که این چنین مضطرب و حیرانم کرده است...؟
آشنایی است غریب!
دوستی است ، دشمن و یاری است دور !
نوازشم می دهم ! با دردهایی آشنا و قدیمی !
لالایی گوشخراشش ، شب و روزم را به هم آمیخته...!
آنچنان حیرانم کرده که تاب فریاد را از حنجره ام گرفته !
نمی دانم ...
در جهلی عجیب و سرسام آور و مبهوت اسیرم کرده !
کتابی است ، قطور و قدیمی ، خط به خط آن را می شناسم ، از تمام رموزش آگاهم ، آری سالهاست که در جستجوی ، شیرازه اش ، آه کشیده ام و انگشتانم را نم کرده و کوچه کوچه ی فصلهایش را زیر پای افکارم گذرانده ام...!!!
عاقبت گرفتار ، انتهای نامعلومش خواهم شد ...!
و عاقبت ، کشتی بودنم ، به گل حیرانی و ابهامش خواهد نشست...!!!
...
دلم آه می خواهد ، و ناله ای...
چشمانم فرصتی می خواهد برای گریستن ...
قلبم بهانه ای می خواهد برای ، دوباره طپیدن...
و سینه ام سوزی می خواهد برای سوختن...
برای خود آشیانی ساخته ام با خیالهای رنگارنگ و سرد و هوای وجودم از غفلتها و احساسهای غبارگرفته ، ابریست...
هنوز هم برای آن واژه نامانوس و غریب معنایی نیافته ام ...!!!
...
هر لحظه ای که بر لحظاتم افزوده می شود ، صدای گامهای سنگینش را بیشتر احساس می کنم...
و در برابر خودم جاده ای می بینم ، جاده ای برای رفتن...
و عبور ستارگانی را می بینم که غروبشان در پس کوچه های بودن و در آن دور دستها ، دیدنی است...
و ای کاش می آمد...
ودستان خسته و زخم خورده ام را می گرفت ...
و ای کاش می آمد ...
و قدمهای رنگین و پرطاقتش ا بر کوچه باغهای قلبم می گذاشت...
و ای کاش با گوشه ی چشمان ارغوانیش ، چلچراغهایی که سالهاست به عشق آمدنش در وجودم آویزان کرده ام را روشن می کرد...
و ای کاش مرهمی از جنس حضورش را بر زخمهای خوش نشین هجرانی تلخ می نهاد و ای کاش نگاه خسته ام را تمنایی دوباره بخشد وبرلبهای زخمی ام مرهمی تازه گذارد...
تاریکی شب نزدیک است...
هنوز هم احساسی عجیب ولی دلنواز رهایم نمی کند...
گمشده ای که در برابر دیدگانم قد علم کرده ، به وسعت دریایی بیکران و دریغ که توانی برای در آغوش کشیدنش ، نمانده ...
و دستانی پلید ، که زیبایی بودنش را از من دور می کند...
تمام آرزوهایم درهوای بارانی وصالش ، چونان شمعی سوزان ، قطره قطره در پیش چشمانم ، قامت خمیده ، می خندد...
و تنها ، سینه تنگ و گرفته ای می ماند که در غوغای عظیم وصالش ، صیحه زنان بی تاب می شود.
و ای کاش وسعت نگاهم را پر می کرد از حجم ، بودنش ...و یک آسمان ستاره برایم می آورد...و ای کاش در روزخانه ای به روشنی زلال اشک های حسرت ، رهایم می کرد و در غوطه ورشدنش ، محو می شدم...
ای کاش ، دستانم بسوی آسمان بلند می ماند...
دستهایی گرم
در کوچه های تنگ و تاریک خیال بینوایانی سترگ
و در آن سو سوی نور شمع فقر و ایمانی قوی
سایه های سرد تنهامانده اند
و در آن شبهای آرام و غلیظ
قطره ای از شبنم امید روی برگ ها مانده است
یا نه
اصلا خوب بود این روشنایی های خوب...!!!
یا نه
اصلا شب چراغی بود ... یا یک دریا طپش...!!!
وصف دریا...!
وصف یک موجی که خواهد برد ما را تا عبور یاد ها...!
وقتی تو مال منی ...
وقتی در لحظه های دلتنگی در کنارمی ،
دیگر چه آرزویی داشته باشم از خدا
وقتی عاشقانه مرا میخواهی ،
همیشه و همه جا هوای مرا داری ،
دیگر چه بخواهم از این دنیا...
من در این دنیا هستم و تو در کنارم ،
این همه عشق است در برابر چشمانم...
وقتی گلی مثل تو در باغچه دلم شکفته ،
یک گلستان است که در دلم نهفته
و اینجاست که عطر حضورت همان هوای نفسهای من است ،
و با این نفسهاست که عاشق مانده ام ، عاشق تو
تو مال منی و من از همه کس بی نیاز مانده ام
وقتی در لحظه های خواستنت تو را در کنار خودم دارم ،
تویی که همیشه در قلبمی و میتپی برای عشقمان
تو در خانه عشقمی و من تکیه گاهت ، عشق من خیلی میخواهمت...
این تو بودی که به من عشق دادی ، نفس دادی ،
این تو بودی که معنای زندگی را به من یاد دادی
این تو بودی که با محبتهایت بی دریغت مرا عاشق کردی ،
مهربانی هایت مرا اسیر دلت کرد... باور میکنی
این تو بودی که مرا به اوج بردی ،
دستانم گرفتی و مرا تا آنجا که هر دویمان آرزو داشتیم بردی
وقتی یکی مثل تو را دارم ، چرا باید از غم و غصه بنالم،
همیشه شاد می مانم...
ما هر دو از همه چیز گذشتیم تا رسیدیم به هم ،
و میگذریم تا برسیم به قله عشق با هم...
با هم در کنار هم ، مثل همیشه ، همیشه عاشق هم!
خیلی دوست دارم...
در لابلای همه ی مشغله های روزهای کاری اولین هفته ی سال نو ، نو شدن دل بی تابم را حس می کنم...
می توانم ، به سادگی درهای سینه ی تنگم را بر مرور تلخ ترین خاطرات سال گذشته ببندم ، ولی سایه های واهمه و ترسی مبهم ، هنوز هم بغضی خشن و دلگیر به جانم می افکند.
دستانم لرزان تر از همیشه ، به سوی ساحلی که آرامشش را در سهمگین ترین امواج جهل و بی تفاوتیم ، از من دریغ نداشت ، بلند است... دستانی با رنگ عاجزانه ترین التماسها ...
باید برای نو شدن احساسم ، تلاش بیشتری کنم...
برای نو شدن ، همه ی نگاههایی که روزی به آتشی مبهم سوزاندم...
در کرانه ی غم هایم ، روزنه ای از امید ، چشمک می زند ، برای خندیدنم ، برای گرفتن دستان لرزانم ، برای رد شدن از همه ی غربتها... باید به احترام بودنش در کنارم ، در سجده ای مشترک ، سر به مهر عشقی بگذارم که سالهاست بوی محبتش سرمستم کرده ...
و دست آخر ، نمی دانم ، چه اندازه دلتنگ لبخند های سردش هستم...
شب شهادت بی بی دوعالم ، با همه روسیاهی و شرمندگیم ، بازم کشونده شدم به طرف حرم کریمه ی اهل بیت(س) ...
و تو حجم اشک ها و گریه های عزاداران بانوی پهلو شکسته ، وقتی نگاه سردم به ضریح کریمه افتاد ، عاجزانه ازش خواستم ، واسطه بشه...
پیاممو هر جور شده به اونی که بهش گفتم برسونه ...
بهش گفتم ، من که شرمنده ام ، همه چی رو خراب کردم ، و دیگه رویی واسه گفتن ندارم ... تو کریمه ای ، همیشه هوامو داشتی ، ایندفعه هم تو زحمتشو بکش ... این پیام مختصر منه ، همه دردامو توش می ذارم و میدمش به تو ، خودت هر جور می تونی بهش برسون ...
وپیامم این بود: گر تو با بد ، بد کنی ، پس فرق چیست...
[ مرجع دریافت ابزار و قالب وبلاگ ]
[ Designed By Ashoora.ir ]