قسم به دل! که هنوز سیب سرخ سینه ام در دستان تو به مرز رسیدن می رسد.

قسم به جان! که هنوز بند بند نای جان من بسته به قطره قطره ی اشک ها یی است که همواره بجای مهریه ی زهرا پشت سر من مسافر بی توشه، ریخته ایی.

قسم به غم! که هنوز شادترین لحظات بودنم در ترنم لبخند های پر طراوت تو متولد می شوند.

قسم به عشق! که هنوز قلب قلم به دست من جز نام زیبای تو بر روی خویش هیچ حک نمی کند.

قسم به گل! که هنوز این چشمان چشم انتظارمن تنها و تنها برای دیدن روی تو پرپر می زنند.

قسم به راه! که هنوز بوی زلف تو، مرا از بیراهه ها می رهاند و به سمت شاه راه مستقیم می کشاند.

قسم به آه! که هنوز نفس های سرد من بوسه زنان از زیر زمزمه های داغ و آتشین ذکر تو عبور می کنند.

قسم به تو! که هنوز من توام و تو، تمام من

نه به خاطر آفتاب ، نه به خاطر حماسه 

به خاطرسایه بام کوچکش ، به خاطر ترانه ای کوچکتر از دستهای تو 

نه به خاطر جنگلها ، نه به خاطر دریاها ، به خاطریک برگ ، به خاطر یک قطره روشن تر از چشمهای تو. نه به

خاطر دیوارها ، به خاطر یک چپر. نه به خاطر همه انسانها به خاطر نوزاد دشمنش شاید،نه به خاطر دنیا به

خاطر خانه تو،به خاطر یقین کوچکت که انسان دنیایی است.

به خاطر یک لحظه من که پیش تو باشم،به خاطر دستهای کوچکت در دستهای بزرگ من،و لبهای بزرگ من بر

گونه های بی گناه تو،به خاطر پرستویی در باد هنگامی که تو هلهله میکنی،به خاطرشبنمی بر برگ هنگامی

که تو خفته ای،به خاطر یک لبخند هنگامی که مرا در کنار خود ببینی،به خاطر یک سرود ،به خاطر یک قصه در

سردترین شبها،تاریکترین شبها،به خاطر عروسکهای تو نه به خاطر انسانهای بزرگ.به خاطر سنگ فرشی که

مرا به تو میرساند،نه به خاطر شاه راه های دوردست،به خاطر ناودان هنگامی که می بارد،به خاطر کندوهای

کوچک،به خاطر جار بلند ابر در آسمان بزرگ و آرام،به خاطر تو به خاطر هر چیز کوچک هر چیز پاک به خاک

افتادند.