لبهای زخمی

و دیگر ، سکوت را هم فریاد نمی زنم...

نمی دانم ، باید گریبان چاک کنم در این مصیبت عظمی ، یا سینه بدرانم ، یا قالب تهی کنم...

و آن مامنی که همیشه آرزویش را داشتم که در آن بیارامم ، اکنون باید بر دوش بکشم ...

و خوابی که بخشی از آن وارونه تعبیر شد...

قرار بود ، من  بربالای دستان  پر ادعا نظاره کنم ، اما...

روزگار ، نامرد تر از آن است که به خواب هم رحم کند ، چه برسد به دل بی طاقت و رنجور من ...

انگار ، همه هستی ام ، همه آرزوهای دور و درازم  ، همه وجودم ، همه صبر و طاقتم ، همه بود و نبودم ، را باید بر دوش بکشم ...

عجب زجری شود این روزهای بی تو بودن...

دیگر ، چیزی برای از دست دادن نمانده است ...

یک صحرا حیرت و درد و یک دنیا خاموشی و سردی چشمانی که دیگر به رویم باز نخواهد شد...

و باز هم تک درخت آفتاب زده ای که سایه های نیمه تمامش را برای انتظار به گامهای بی رمقم ، هدیه می دهد...

بگذار سر بسته بماند پاورقی های حرف های نمناک دلم...

بگذار گذر کنم از دیوارهای قدیمی و مرطوب و این دل سپردن های کاهگلی....

دلم می خواهد حرفی که عمریست در گلوی خمیده ماه مانده به گوش ستاره ها برسد...

دلم می خواهد آتش چشم این خورشید را باران بفهمد...

شاید کمی حال طبیعت عوض شود...

دلم می خواهد هر بغض و حرف نگفته ای مانده به آسمان برسد و حتی اشک های خشکیده از سردی روزگار دوباره گُر بگیرند و هوای روزگار تازه شود...

بگذار حرف هایم روی چمن ها غلت بزنند و بین علف ها گم شوند...

بگذار قاصدک ها سر در گم شوند...بگذار کوهی انعکاس صدایم را به کوهی دیگر نسپارد...

یا حتی رودی از وضوی چشم هایم خبری نگیرد....

بگذار مبهم و در هم پیچیده بمانم...

بگذار اصلا در همین پاورقی ها خلاصه شوم....

در این زمانه ، دلم ، گره‌ای دارد...

گره ای به وسعت ، همه آن آرزوهای دست یافتنی و نایافتنی...

و گره ای به کوری هزار توی بی قرار نا امیدی ها ...

در این هیاهوی گره باران روزگارم،  تنها تو راه  گشودن این گره ها را می‌دانی...

تو که گره گشای را با نگاه مهربانت ، به من فهماندی  و تو که دستانت ، گره از اخمهای گونه هایم باز می کند و تو که نگاهت گره از  اوج افسردگی چشمانم را می گیرد...

پس حال که گره گشایی این دل دیوانه در دستان توست... سکوت نکن! دست روی دست مگذار و پشت به جاده ی امیدواریم نکن...
اگر دستت به جایی می‌رسد، اگر احساس می کنی توان باز کردن این گره کور را داری ...
کاری بکن...
بی قراری دلم  تنها با دستان تو سروسامان می گیرد...و قرار گرفتن دلم یک معجزه می خواهد ...
بیا و معجزه‌ی  مسیر بودن من باش،...
بی‌شک دنیا فکری برای معجزه مسیر آمدن تو نیز خواهد کرد!

نبض من دست توست...

نبض احساسم...

نبض نگاهم...

حتی نبض نفس هایم....

تو دستم را گرفته ای و با خودت هر کجا که می خواهی می کشانی...

احساسم را گرفته ای و گاه می خندانی و گاه اشکش را در می آوری...

جان من دست توست...

جان من...

به راستی ، این جانی که در دست هایت می فشاری چقدر نفس دارد...

گاهی تو داری با دلم حرف می زنی و من دارم می سوزم...

گاهی تو با دلم راه می روی و من دارم روی زمین غلت می زنم...

تو گاه با دلم قهر می کنی و من دق می کنم...

گاهی تو...گاهی من...

و همیشه دلم همانجا می رود که تو می خواهی...

دارم التماست می کنم کمی مراقب باش...

داری آتشم می زنی...

گاهى ...


دلت "به راه" نیست!


ولى ، سر به راهى ...

و خودت را میزنى به "آن راه" و میروی!

و همه،

چه خوش باورانه فکر می کنند ...


که تــو
 

"روبراهى" ...!!!

شاید در این سفری که دلشوره ها و دلتنگی های اولیه اش تاب نفس کشیدن را هم برده است...

تنها شیرینی و دلخوشی اش ، شبهای قدر و احیاء در حرم باصفای برترین های عالم باشد...

شاید شبهای 19 و 21 رمضان فرصت رستن دوباره ای بشود در حایر مقدس ثارالله برای دلی که حیران و سرگردان است...

که شاید، تاب ماندن بدهند...

و اگر لیاقت بال پرواز ندادند ، تاب نفس کشیدن در این فضای سنگین در گل ماندن عنایت کنند...

و در شب قدر آخر این ماه صیام ، در ایوان باصفای شاه مردان ، هم باید ، ادب کرد و چشم انتظار بود تا مطلع الفجر...

تشنگی حسرت یک چشمه بی تاب ندارد گاهی ...

تشنگی را باید ، به همان داغ دلی باز سپرد...

کوزه اى آوردم، ریختم آب در این گلدانها
و به گلها گفتم با طراوت باشید...
صورت طاقچه ها را شستم
روى لک هاى سیاه دیوار، رنگ را پاشیدم
و به آن پنجره ها هم گفتم
هرچه نور است، بپاشند به چشمانِ اتاق
و از آن گوشه ى باغ، گل سرخى چیدم
کاشتم در اِیوان...
...
و کسی مى آیـد؛
با دو زنبیلِ پُـر از خاطره در چشمانش
سبدى پاک پراز برگ قداست دارد...
مُشتى از عاطفه در دامانش
همه جا بوىِ تنِ کـودکیـش را دارد

گل من خسته شدى
چمدانی پر از آهنگ غروری باریک...
برگى از غنچه ى عشقت کافیست
گلى از رازقى باغچه ات
عکسى از گیسوی در هم بافته
جاىِ دنجى که در آنجا هر دم
دستهایم هوسِ شعر و سرودى میکرد
عطرى از جانِ گل سرخ که همرازت بود

..بی سبب تـنــهایى
میدانم
جُـز همان درد وجودت
تکه هاى ورقِ نامه ى من
قاصدى نیست که گاهى به سراغت آید
من همیشه نگرانت هستم!
لحظه اى که تـنها
در شبانِ سردت
دردها را با دست، روىِ آن دامنِ بیدارىِ خود مى سایى،
کاش پیشـت بودم...
تا تو در سینه ى باد،
تکیه می دادى بر شانه ى من
تا نَـلغـزى دیگر
..
 نکند باز تو هم میـدانـى؟
در شبِ ساکتِ این خانه ى سرد
مـن به اندازه ى اینجا تا تــو تـــنــــهایـم ...

آرزو  یعنی

چیزی باشد توی دنیا

هر آن چشم هایت را هم بگذاری

درست پس پلک هایت بساط بچیند

و با جیغ و داد حواس پرت شده ات را شکار کند

آرزو یعنی

چیزی باشد توی دنیا

تمام روزهای سخت را

به امید وصالش،

تحققش

بی خیال طی کنی

آرزو یعنی

چیزی باشد توی دنیا

افسار بکشد دنیا را

تا در مسیر تو قدم بردارد...

آرزو را باید روی شانه های باد نشاند و تا خود خدا پر داد