این روزها ؛ زانو ها در بغل خوابیده .سر به زانو تکیه زده و چشمهایم به دیدار اشک می روند  .
 پرده ها را می کشم .. مبادا روشنایی خلوتم را بر هم ریزد .
 شعله ها زبانه می کشند .. من انگار در حوضی از یخ دست و پا می زنم .
 این روزها اگر کوک سازم غمگین است .. چاره نیست ..
 ارتعاش صدای قلبم ؛ انگشتان مرا به روی ساز می کشد .
 این روزها صدایم درگیر ناله است...
 بغضم به صدا راه نمی دهد .
 شبها که وصفش ناگفتنی ست … من می مانم و تمام تاریکیهای شهر من .
 من می مانم و تصویری تاریک از روز … من می مانم و یک بغل داغ شقایق.
 گاه که به ترس رویی نشان می دهم ...آغوش عشق تنها پناهگاه من است .
 تنها مآمن امن دلواپسیهایم ... تنها گرما ی روح بخش روح خسته ام .
 این روزها به خیابان نمی روم .... شاید به اجبار خاطرات خزان صدای شکستن برگی بیاید.
 طاقت شکستن ندارم.. .
 طاقت دیدن بی پناهی شاخه ها را ندارم .
 این روزها به آسمان نگاه نمی کنم … شاید پرستویی به کوچ رود .
 توان غیبت پرستو را ندارم ...این روزها روزهای درد است ....
درد …