وقتی طوفان دلتنگی ، عظمت موجهای وجودت را به تلاطم وا می دارد !
وقتی گردباد هجران بر پهنه ی آرام ترین جریان بودنت خطی از عبوری سرد بر جا می گذارد!
و در هنگامه ی تاریک ترین حجم خاطره ها ، تنها سایه ی دلواپسی ، میهمان قلبت می شود!
نگاهت به امید رسیدن به آغوش آن ساحل آرام ، همچنان پارو خواهد زد ، اقیانوس را با تمامی سرکشی هایش ، پشت سر خواهد گذارد ...
دلواپسی های این روزها را دوست دارم ، چون شبنم روی گلبرگهای خاطراتت را برایم نگه می دارد...
