می شود ، کرامت نگاه را به زیر پا گذاشت  .

می شود سکوت کرد و بغض را به دست یادها سپرد .

می شود هزار زخم را به سادگی به یک آه سرد داد.

می شود بهانه کرد :

آسمان که ابری است ،

خاک هم اسیر حجم گامهای بی قراری است ،

دست هم به زیر چانه و نگاه از تماشای موجها خالی است.

و از سکوت ، لحظه ای نمانده است .

و باید به سادگی عبور کرد .

و در فهم هر لحظه از آسمان علاقه نیست !

همیشه ابر هم اسیر سایه نیست .

و مات و مبهوت مانده است ، میان کوچه های سرد:

صدای آه
نوای روشن نگاه

و ایستاده است...
درون حجمی از گناه...

و زخم هایی که روح را می خورند ،

و روح تا به اوج انزوا سرک کشیده است ...

و سایه ای به وسعتی به حجم تلخی تداوم  ندیدن است...

و باز هم اسیر بی قرار تکرار لحظه ها...

می شود به محفل سکوت ، یک طپش، هدیه داد !
می شود ، اسیر یک سرنوشت شد به شرط آه سرد!

می شود دو زخم را به سادگی در کنار هم گذاشت!

و باید دوباره از سرگرفت ، التیام زخمهای کهنه را .

و باید شکست ، حجم پروازهای بی قرار سینه را .

و باید به سادگی عبور کرد .