گذشته های دور را ورق می زنم
غم، گذشت، سکوت و تراوش
می شکنم از رویای خیس خود
بارش را به خاطر گل شقایق می سپارم
یارای گزینش سرزمین ماتمم نیست
پرستش چشم ها معبودی نوین می شود.
روح من بیکار است
و جسمم رو به وسعت واژه ها هموار
به سمت حاشیه ی دو بال بزرگ زندگی
من, و دلتنگ و ترانه...
قشنگ می شوی؟
قشنگ یعنی ورود تو به دنیای راز
همچنان موج نگاه پیداست
تو می روی ...
و خیال می کنم کنار پنجره ایستاده ای.
روزنی در دیواره های غربت خلق می شود
آسمان مات و مبهوت می نگرد.
روح من گرم است
و جسمم درگیر سرمای نیستی
من به مهمانی دنیا آمده ام
و فتح می کنم
آب، پنجره، دریا و باران را
من که زاده ی پاییزم
لبریز می شوم از بی رنگی ها
من و باران همزاد بودیم
زایش در سپیده ی زمان.
وقتی آمدم
باغ جهان تر شد
سکوت فرمانبردار زبان
فرزند درخت در وداع مهر مادر
مهر من...
مهر را آموختی؟
اما آسمان بر بالین دشت اندوه رسید
نه هیچ چیز مرا خواند
و نه مکث ستاره گم شد.
زندگی ام در آبی آسمان بالا رفت
رهرویی تنها بود
همهمه، بزم، لرزش برگ و من
به جهش رسیدیم
خاموشی هوش
دعای تصور.
از صبح سرچشمه گرفتم
سایه وار ماندم
و چشمم لغزید به یک نگاه هراس آلود...
