گاهی وقتا آدم دچار برخی تنشها و مشکلات روزمره می شه اونوقته که دلتنگی ها سرباز می کنه...
وگرنه دلتنگی به خودی خود تو وجود آدم مثل آتشفشان آرام می مونه...
دلتنگی واقعی هیچ وقت به ظاهر نمیاد ... در درون شعله وره...
قطعا یه تلاطمی یه عامل مخربی ، ابهت و عظمت این دلتنگی رو مجبور به حرکت کرده...
دلتنگی ها باید آنچنان قدرتمند و سر به زیر و آرام باشند که همیشه در وجود بیارامند...
بگو عزیز دلم
اون تلنگری که کوه صبر و آتشفشان آرام دلتنگی هاتو به لرزه در آورده کدومه؟