کــولــه بــارش را بــرچـیـــــد
می گـفت از تـوشـه ای که بـه همـراه دارد ، نـه دلـی مـانـده و نـه حـوصلـه ای
مــی گـــفــت ، بــــه دنــبــــــال ِ تـــَـه مـــــانــــده هــــای دلــــش مــی رود
آنجــا که ستاره ها، نغمه محبت را در دل ِ مــاه زمـــزمــه می کــنــند
آنجــاکه سکــوت ِ نشـستــه بــر لـبـها ، از بـرای یـکـی شـدن ِ دل هـاسـت
آنجــاکه شبـنــم ِ نشــسته بــر چهــره هـا ، اشـک ِ شــــــوق اسـت
آنجــاکه جـوهــر ِ دفــتـرشـان ، از عطــر ِ تــنـشــان اســـت
آنجــا که واقــعــیــت ، بــه نــــرمــی ِ رویــــاســــت
آنجــاکه حســــرتهــــا ، مســــــرت انــــد
آنجــا که لبهایش، فـــقـط یــک زخم داشته بــاشـد و بــس . . .
