دستانــم شایـد ،
امــا . . . دلــم به نوشتـن نمیــ رود ... ؛
ایـن کلمــات بـه هـ م دوختــه شــده کجـا ،
احسـاسـات مــَن کجـا ،
ایـن بـار امــا ،
نخـوانــده مــَرا بفهــم
چـــرا گــریــه کـنــــم ،وقـتـــی بـــاران ابـهـت اشـکـهـــایـم را پــــاک کــــرد
و سـرخــی گـونـــه هـــایــم را بـــه حــسـاب روزگـــار ریـخـت .
چــــرا گـــریـه کــنــم وقــتـی بـــر بـــلنــدی ایـــن ســـــــــاده زیـسـتـن زیـــر پـــا لــه شــده ام .
چـــــــرا گـــریـه کـــنـم وقــتـی بــــــــاد بـــوی گـــریـه دارد
و بـــــــــرگــــ بـــوی مـــــــــرگ .
چـــــرا گــــریـــه کـــنـم وقــتـــی عــــــــاشـقانه زخم خوردن را بــــلـد نـیـسـتـــم
تــــا بـه حــــــرمـتـــــ انــــدک ســــهـمـم از آسمان اشـــــــک بـریـزم .
چــــــرا گــــــریـه کـــنـم وقـتـی تـبـسـم در کنار لبهای زخمی زیـبـا تـــــر اســت...
و مــــن فــهــمـــیـدم . . .
" دلــتــنـگــــتـــم "
و نگاههای آسمان را به پایین می آورم
و دستــم را بالا تر از هر آهی مـــی برم
می خواهــــــم بزرگـــــی زمین را نشان آسمان دهـــــــم !
تا بداند گمشده ی من ، نه در آغــــوش خاک . . .
که در بی انتهای نگاه آسمان است...
آنقدر از دل تنگـــی هایـــــــم برایش خواهــــــم گفت:
تا ســـرخ شود . . . تا نــــم نــــم بگرید . . .
آن وقت رهایش می کنــــــــم و می دانــــــم
کسی هـــــــرگـــــز نــــــخواهد دانست
غـــــــ ـم آن غروب بارانـــــــ ـے
