و سری باید زد
سر بالین همان خسته و مجروح ز غم
قدمی باید زد
داخل کوچة آن شهر
که از غصه تهی ست...
خانه ای دارم من
به نشانیّ عزا
شهرک یأس
بلوک اندوه
کوچه دست چپی
کوچه ای سرد و نمور
روبروی آتش
یک خیابانی هست
جوی هایش همه لبریز ز خون
آن طرف زیر پل نومیدی
و گذرگاهی تنگ
کوچة بن بستی ست
که در آن خانه مخروبه عیان...
*****
و در این خانه تاریک و نمور...
سر در راهرو اش
لانة خفاشی ست
در و دیوار کثیف
عنکبوتان همه در تار به روی دیوار
در و دیوار کبود
بوی دود و غم و اندوه از آن می آید
و در آن باغچة کوچک و زشت
بوته های علف هرز نمایان شده است
بوتة خار سیاه
ریشه ترس و عذاب
و چنان بردة مجروح
در این خانه اسیرم امشب ...
و اجاقی خونین
چوب امید در آن می سوزد...
گوشه ای تاریک است...
گوشه ای سنگ سیاه حسرت...
گوشه ای خمرة لبریز گناه...
گوشه ای دست عذاب...
حلقه بر دامن وجدان شده است.
و در این خانة روح...
آسمان پیدا نیست...
دست شیطان هر دم
قصد دارد
غم و اندوه مرا بردارد...
سنگها از درو دیوار جنون
بر سر خاطره ها می ریزد...
تند بادی ز پس کوچة ترس
و به همراه غمی
زوزه کنان می آید...
شعلة رسوایی ، ز هوا می بارد
پای امید به گِلهای ندامت مانده...
دست در دست عذاب
و به تعبیر خزان باید رفت...
چشمها تار شده...
گوشها بسته شده...
و زبانها همه تاول زده است...
تاو ل مرگ و سکوت...
و دمادم تن من
زیر تابوت دلم می رقصد...
و نفسهای عمیق
از دل مرده برون می خیزد...
دستها غرقه به خون
سینه آلوده به درد
آینه تار و کبود
و لباسی بر تن
تار پودش ز تباهی و گناه
به سوی مرگ دوان باید رفت
شب هم آغوش جنون باید شد
بستری باید ساخت
پایه هایش همه لرزان و پلید
و شب از نیمه که بگذشت
غمی می بارد...
و هیولای امید
پشت آن پنجرة یأس نشست...
و چنان نعره کنان می خندید...
و سکوت ا زهمه جا می بارید.
و به زخم دل من
مرهم از جنس نمک می ریزند
تیغ حسرت هر دم
بوسه بر سینة پر زخم دلم
خواهد زد
و نگاهم...
سر آن چوبة دار...
به نگاهی مجهول؟؟؟
دست و پا خواهد زد...
قاب عکسی است در ان گوشة یاد
شیشه اش خرد شده...
پایه اش لرزان است...
و سه تصویر ز مرگ؟؟؟
...
آخ ...
بس کن ای دل...
بس کن ای دل به خدا...
دگر آزار مده روح مرا...
دگر از آتش و اندوه مگو...
د گر از مرگ امید
سخنی باز مگوی
آخر این سینة من !
طاقت این همه اندوه ندارد به خدا.
چشمة چشمانم
خشک شد ای آتش
ای قلم
ای کاغذ
دست از دامن دل بردارید
من نمی خوام باز ، مونس من باشید.
بگذارید در این تنهایی
و در این آتش غم
آتش غصه و درد
آتش یأس و عذاب
آتش سرد ندامت و عِقاب
آتش رسوایی
من بسوزم
و ز خاکستر من
هدیه بر یار برند.