یا مقلب القلوب والابصار
یا مدبر الیل والنهار
یا محول الحول والاحوال
حول حالنا الی احسن الحال
بهار آواى آسمانى طراوت است که به دل شور شکفتن و به دیده شوق باریدن، مىبخشد.
جان را سرسبز مىکند و لب را شکوفه باران.
بهار روح مسیحایى زندگى است و آب زلال حیات و شراب ناب بهشتى که آدمى را زنده و سرمست مىسازد.
بهار به وسعت دلهاى مهربان، به زلالى رودهاى خروشان و شادابى شکوفههاى خندان است.
بهار، در واژه واژه قرآن است، در طراوت نسیم تلاوت و در شورانگیزترین لحظههاى ناب استجابت است.
بهار را مىشود در دیدههاى بارانى مولا على(ع) و در هدیه تبسم زهرا(س)، یافت.
صداى بهار از نغمه «الهى رضا برضاک» حسین(ع) به گوش مىرسد.
اهل بیت پیامبر(ص)، بهارند؛ با همه طراوت و رحمت و زیبایى.
مىشود بهار را در یک صبح جمعه با آواى ندبه، به انتظار نشست.
بهار در دیدگان منتظر رزمندهاى بود که به شوق شهادت و به عشق رسیدن، از خاک تا خدا پرید.
بهار را مىتوان در مناجات سحرگاهى آن جانباز، یافت که نیمى از وجودش تا خدا، پرواز کرده و نیمى دیگر پاسدارى ما را از خون بهار آفرینان به نظاره نشسته است.
بهار واقعى نشاط معنوى و غیرت دینى به همراه دارد و اهل بهاراهل دلاند و هر روز اهل دل «نوروز» است.
اهل دل هر سحرگاه بهارى، همان بهارى که هر نیمه شب مىآید، هنگام تحویل سال هفت سین مىگسترند و آن را به: «سجده»، «سلام»، «سلامت»، «سعى»، «سداد»، «سرور»، «سربلندى» مىآرایند.
*هفت سین زندگیتان همیشه سرسبز و آرزوی سالی سرشار از موفقیت وشادکامی برای همه دوستان*
