تو مکن آزادم...

گر رهایم سازی ....

به خدا خواهم مرد...

من به زنجیر تو عادت دارم...

تو محبت کن و بگذار که تا عمری هست...

من بمانم چو اسیری به حریم قفست...

وقتی همه ی غم های عالم ، فراسوی نگاهت را در بر بگیرد و آستانه تحملت ، تاب این همه اندوه را نداشته باشد ، ساکت و آرام خواهی نشست ، به گوشه ای که شاید تنهایی ها هم نتوانند ، تسکین دهند این آه پر آتش را ...

آن روز ها که غبار غفلت می نشاندی بر کالبد زمان بودن در مسیر ترنم نور ...

و آن شبهایی که در دایره ی باصفای بارانی از رحمت و معرفت ، به گرد وجودت حبابی به کوچکی جهالت و غرور می نشاندی ...

و آن لحظاتی که می توانست ، تمناگر آستان همه ی مسیرهای آرزوهایت باشد را به شعله ی پر دود و سیاه سرابی خاکستری گذارندی...

اکنون ، حسرت تکرار آن ترنم نور و شبهای باصفای بارانی و لحظه های سیر در مسیر آرزوها ، شده همه ی غم های عالمت...

چه ساده لوحانه از کنار همه ی آن خرمن های پربار گذشتی ...! و چه وقیحانه پشت کردی به دامن پر ستاره ی آسمانی که جز مهربانی چیزی برایت به ارمغان نیاورده بود...!

پنجره هایی که آفتاب را در آنسوی خود داشت ، شب و روز جلوی چشمانت ، فریاد می زدند و نوید روشنایی می دادند ولی تو چشم دوختی به آن تار عنکبوتی که در گوشه ای از آن طاقچه ی آفتاب گیر جا خوش کرده بود و دل خوش کردی به این جا خوش کرده ی ناخوانده ...!

و چه شبها که میهمانی آسمانی ترین لحظه ها برایت مهیا بود و پذیرایت بودند با آغوش گرم و مهربان ، ولی به گوشه ی عزلت خزیدی و در سراب آوای جغدی شوم غوطه ور شدی...

روزنه های نور ، از آسمان و زمین ، تو را می خواند ، التماست می کرد ، تمنایی به وسعت قرنها مهربانی ، تو را می کشاند به سمت همه ی آرزوهایت ، و تو... هنوز هم سرگرم تصویر رویایی یک پروانه ای بودی که نه بال داشت و نه شاخکی برای زنده بودن...

و موجهای سهمگین غفلت و جهالت که تو را از آن ساحل آرام وجودت ، دور می کرد در آن پهنای سر سبز از لاله های مهربانی که چشمانت یارای دیدنش را نداشت و فهمت از وسعت درکش غبار گرفته بود...!

و هم آغوش سیاه ترین آه بودی...! در اوج قله ی سکوت...

و باز هم مثل همیشه ، قطرات شبنم صبحگاهی که بر پهنه ی مهربان آن ساحل آرام نقش بسته بود ، سکوت مبهم حباب های گرداگردت را شکست و دستانت را به سوی مهربانی ها بلند کرد...

و اکنون جز حسرت بریدن شاخه های نو رسته ی اقاقی ها چیزی برایت نمانده است...

نهال های نارنج ، هنوز هم به نگاهی محتاجند...