ستاره ی من
نگاه کن : ببین که کسی دغدغه های بزرگ قلب شکسته ی کوچکمان را نمی داند.
و باران همانگونه مغرور ، که بود ،روزهای آفتابیمان را خراب می کند .
و باران همانگونه سرد ،که بود ، نگاه ها را سرد تر می کند و قدم ها را تند تر...
ستاره ی من نگاه کن :
و اینجا کسی شکستنمان را زیر چرخه ی زندگی نمی بیند.
و انسانی حتی صدای فریاد ها و ضجه هایمان را نمی شنود.
ببین !ستاره ی من:
ببین که کسی صدای خرد شدن لاله ها را زیر پا جدی نمی گیرد.
خوب نگاه کن ستاره ی من:
اینجا کسی راست نمی گوید...
و اینجا دروغ و غرور رسم آدم هاست...
اینجا تاوان عشق ، تاوان مهر، تاوان دوست داشتن ، فاصله هاست...
فاصله ...
درد و رنج...
ستاره ی من
همیشه باران می آید اما کسی زیر باران نمی آید...
می بینی ستاره؟
اینجا حتی قصه ها هم دروغ می گویند...
اینجا هر نگاهی، هر لبخندی ،هر وجودی، مشق دروغ است ...
همیشه کسی هست که آنچه را ساختی ، با دست هایت ، خراب کند...
همیشه کسی هست که بشکند آنچه را که در وجود توست ، قلبت را...
همیشه کسی هست که دلبسته ی شکستن تو باشد و عاشق خرد شدنت...
می بینی ستاره؟
دنیا جای ماندن نیست...
همه ی زندگی دروغ است...
و دروغ خود زندگیست...
دنیا جای ماندن نیست...
